Cicha bohaterka historii

W czasie II wojny światowej w 1943 r. po przeszkoleniu Armii Krajowej, Natalia wyjechała z misją konspiracyjną jako pełnomocnik wydziału duszpasterskiego organizacji Zachód do niemieckiego obozu pracy przymusowej – fabryki Günter-Wagner w Hanowerze. Pracowała tam jako tajny nauczyciel i świecki apostoł, otaczając opieką moralną młode polskie pracownice przymusowe. Słaba fizycznie, ale silna duchem, po wielu godzinach codziennej, ciężkiej pracy w fabryce, realizowała w skrajnie trudnych warunkach posługę religijną, społeczną i oświatową. W wyniku dekonspiracji, po wizycie kuriera z Polski została aresztowana. Więziona w Hanowerze, potem w Kolonii, była w śledztwie brutalnie torturowana. W 1944 r. odesłano ją z wyrokiem śmierci do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück. Wycieńczona przesłuchaniami, gruźlicą, głodem, nie ustawała w swojej misji ewangelizacyjnej i edukacyjnej. W Wielki Piątek 30 marca 1945 r. podczas selekcji w obozie zakwalifikowano Natalię do gazu. Stracona została w ostatnich egzekucjach przed wyzwoleniem obozu.

Patronka nauczycieli w Polsce

19 stycznia 2022 r. Kościół Katolicki, na wniosek polskich środowisk nauczycielskich, dekretem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów ustanowił bł. Natalię – patronką nauczycieli w Polsce, jako tej,  która „z największym zapałem głosiła Chrystusa, pragnąc świętości dla dusz wielu”. Sama o sobie pisała: „Dla Boga nauczam i kształcę”. Wykorzystując najnowsze wówczas metody nauczania oraz swoje zdolności poetyckie i muzyczne, z ogromnym oddaniem kształtowała młodzież, wpajając im miłość do bliźniego i Ojczyzny. Podczas swej wojennej misji jako opiekun moralny wspierała młode dziewczęta, edukując je i starając się jak sama napisała „aby wojna nie wyjałowiła ich z poczucia dobra i piękna”. Nauczyciele w Polsce otaczają jej postać szczególnym kultem, czerpiąc inspirację z jej niezłomnego ducha i zaangażowania.

Wzór apostolatu świeckich.

Wrodzone zamiłowanie do piękna, wrażliwość na sztukę oraz otwarcie na wartości humanistyczne wyznaczyły ścieżki życiowe bł. Natalii. Błyskotliwy intelekt i słowo pisane stały się narzędziami w realizacji jej misji. Natalia była poetką, nauczycielem i animatorem, z natury społecznicą, otwartą na dialog z wszystkimi ludźmi, w tym również z niewierzącymi. Z dala od nacjonalistycznych czy rasowych klasyfikacji, poprzez świeckie aspekty życia, nieprzeciętną osobowość, wrażliwość oraz nieustanną pracę, urzeczywistniła swoje idee ewangelizacyjne w służbie Bogu, bliźniemu i Ojczyźnie. Mówiła o sobie, że ma ambicję być „nowoczesną świętą – teocentryczną humanistką.”

Wzór doskonalenia własnych talentów w postawie służby bliźniemu.

Świadoma swojego potencjału intelektualnego i osobistych talentów, które przez całe życie konsekwentnie rozwijała, Natalia odważnie wykorzystywała je jako narzędzia na obranej przez siebie drodze do Pana Boga. Świadomie służyła bliźnim: w rodzinie, w szkole i w czasie najcięższej próby w latach wojennych jako pełnomocnik organizacji Zachód, pełniąc rolę opiekuna moralnego w obozie pracy przymusowej w Hanowerze. Działała w sposób niezwykle kreatywny, w duchu dobra, piękna i prawdy, w zgodzie z własną humanistyczną i artystyczną naturą. Jest przykładem tego, jak można w prawdziwie twórczy sposób wykorzystać swój osobisty potencjał dla dobra innych.